Waterig Weekend

 Alles bij elkaar was het afgelopen weekend qua weer niet slecht. We hebben wat zon gezien, verder was het somber, maar van echt regen of buien was geen sprake. Toch, wel degelijk, een waterig weekend en dat lag dus niet aan het weer!

Finnian is helemaal thuis, dat was hij al vanaf de eerste seconde, overigens. Het gemak waarmee hij, binnen een kwartier, Cooper’s speeltjes aftroggelde, verbaasde niet alleen ons. Ook Cooper, zwakjes met een voorpootje zwaaiend, keek hulpeloos naar ons op. Dit was zeker niet wat hij gewend was. Finnian trekt zich daar echter niets van aan, net zomin als hij zich iets aantrekt van Neala’s privacy in haar bench. Hij wandelt naar binnen, trekt haar aan een oor of aan het nekhaar en laat zich piepend op zijn rug vallen. Ik heb soms het idee dat Cooper en Neala helemaal perplex staan van wat zich op het moment allemaal afspeelt in hun eigen huis en tuin. De verontwaardiging waarmee ze soms naar binnen komen rennen, wanneer in de tuin weer een bloempot wordt omgegooid en leeggehaald, is veelzeggend.

Nu had Finnian al in de eerste dagen ontdekt hoe leuk het is om met lege voerbakken rond te sjouwen, maar als start van ons waterige weekend vond hij iets wat nog veel meer effect sorteerde… Volle waterbakken! Hij pakt ze bij het randje en loopt met de bak in een hoek van 45° klotsend door de kamer. En als de bak leeg is draait hij hem om en schuift er heel hard mee rond. Het is een grappig gezicht, maar na een keer of acht de vloer te hebben gedweild wordt het wat minder…

Op zaterdagochtend stond schapendrijven met Neala op het programma. Lekker rondrennen op zware natte klei! Uiteraard had ik vergeten mijn schapendrijfjas aan te trekken, maar gelukkig droeg ik wel mijn laarzen. Na hard werken en heel aardige resultaten waren we natuurlijk lichtgrijs van kleur. Mijn jas was nog herkenbaar, maar Neala was veranderd in een natte kluit modder. Ik kreeg het aanbod haar af te spoelen in een grote bak water. Goed plan, maar Neala houdt niet van water. Er zat niets anders op dan haar er gewoon in te zetten.

Eén arm om de borst geslagen en één arm onder de staart om de achterpoten heen, flink tegen mij aangedrukt want anders springt ze weg en ach ja… dat was mijn nette jas!

’s Middags tijdens het uitlaten van de twee oudste honden heb ik nog even met wat slootwater gestoeid; mijn laarzen moesten toch schoon? En de rest van de dag en avond heb ik, geassisteerd door Finnian, vloeren gedweild.

Op zondag hadden wij een wandelingetje in een naburig stukje natuur gepland. Het is een gebied met rechte paden, perceeltjes bos en struikgewas, modderige paden en gras. Dit alles verdeeld door flink wat sloten. We zouden wandelen, dus hoefde ik niet mijn schapendrijfjas aan. Na uitgebreid geoefend te hebben in de afgelopen weken, om Finnian bij mij terug te roepen, leek het mij een geschikt stuk om hem eens los van de lijn mee te laten lopen. Cooper en Neala kenden het gebied ook niet goed, dus die zouden wel in de buurt blijven! Aldus geschiedde… Op het moment dat Finnian los van de lijn was en ik met hoge stem roepend wegliep dook hij zonder nadenken met zijn neus in een malse paardenvijg. Daar kon mijn stem uiteraard niet tegenop!

Zoals bovenvermeld houdt Neala niet van water. Ze neemt echter wel uitgebreide risico’s om water uit sloten te drinken. Dat smaakt natuurlijk stukken beter dan vers kraanwater. Nu waren er sloten in alle soorten en maten en Neala koos er een uit met een zacht glooiende kant om haar poten droog te houden. Jammer, de zachtglooiende kant waren drijvende blaadjes op het water oppervlak, precies evenwijdig aan de vaste grond onder haar voeten. En met een indrukwekkende plons viel Neala nekdiep in het water! Sensatiebelust rende Finnian naar de plek des onheils, maar mijn hoge stemgeluid deed nu wel haar werk en vrolijk kwam hij aanrennen terwijl Neala onder supervisie van Cooper uit het water kroop en zich verontwaardigd bij ons aansloot. Verder wandelden wij…

Dorst is een raar ding en een sloot of wat verder besloot Neala het nog eens te proberen; de waterkant was wat duidelijker ditmaal en alles ging goed. Tot Finnian besloot dat hij ook wil doen wat alle grote honden doen en dit moment koos om Neala te kopiëren… De plons was wat minder indrukwekkend, maar de gevolgen hetzelfde: Natte hond!

De moraal van dit verhaal? Hondenbezitters hebben niets aan een nette jas!

Anna

15 januari 2008