Foto’s en filmpjes

Ik heb grote bewondering voor fotografen die hun honden met één klik van het toestel op de foto krijgen. Van die foto’s die dan precies weergeven wat de fotograaf zag op het moment dat hij zijn camera pakte. Een flinke tijd geleden viel er een reclamefoldertje in de bus, waarin een gratis foto van je hond werd aangeboden. Eén exemplaar kreeg je in elk geval, de verdere reportage kon je bij volle tevredenheid kopen. Leuk idee, dacht ik, want een echt mooie professionele foto van Cooper had ik niet. Het leven was nog makkelijk in die tijd; ik lijnde mijn enige hond aan en begaf mij naar de fotograaf.

Wij betraden, via de dierenwinkel, een compleet ingerichte fotostudio! Cooper, die het in de dierenwinkel nog reuze naar zijn zin had (kleurtjes, beweging maar vooral geurtjes!) bevroor aan mijn voeten. Na wat geruststellende geluiden van de fotograaf deed ik Coopers riempje af.

“Dat is veel mooier met zo’n dikke vacht.” En dat was ook zo.

Cooper wist inmiddels zeker dat zij dit eng en niet leuk vond en bleef strak tegen mijn been aanzitten. Gelukkig had ik met een vooruitziende blik wat snoep meegenomen, maar zelfs dat had slechts tot effect dat Coopers staart even bewoog. Kort gezegd, want dit stuk moet ergens heen… uiteindelijk hebben fotograaf en ik Cooper zover gekregen dat zij héél even buiten mijn directe bereik wilde blijven zitten. De flitser flitste en opgelucht konden we naar huis.

Na een week of twee kon ik de foto’s ophalen en ach ach ach, wàt een in-triest hondje keek daar schuin omhoog nèt niet de lens in. Het was een prachtige professionele foto, maar ik heb er nooit naar kunnen kijken zonder medelijden te hebben met Cooper.

Ik maak dus liever zelf foto’s van de honden, in vliegende vaart, lekker spelend en soms geposeerd, maar nooit buiten hun bekende omgeving. En dat is een lastige klus.

Zo nu en dan zet ik ook de kinderen wel eens op een rijtje op de bank; leuk voor oma en opa en leuk voor het nageslacht. Dat valt dan nog mee, in elk geval weten ze wat de bedoeling is. Gezellig lachen, niet aan elkaar zitten en geen gekke bekken trekken. En ook dat kost me meerdere foto’s voor ik er één heb waarover ik tevreden ben. Maar voor wat de honden betreft denk ik dat ik intussen meer foto’s heb gemaakt met halve honden, achterkanten van honden of helemaal geen honden, dan geslaagde foto’s met honden die vriendelijk in de lens kijken.

Als voorbeeld dient hier de “gelukkig nieuwjaar” foto. Leuk bedacht vond ik, champagne en oliebollen op de voorgrond, honden op de bank erachter. Op de eerste foto zien we Cooper zitten zoals het hoort, verder Neala’s rug en Finnian die zich daarachter verschuilt. Na enig reorganiseren volgt foto twee. Die laat Coopers staart zien (“Ja zèg, één foto is wel genoeg”) en Neala met een verwarde blik. Finnian is inmiddels van de bank gesprongen en loopt mij onderste boven.

Oh oh oh, de oliebollen! Goed volgende foto; alle honden kijken naar de deur, ik maak kirrende geluiden voor foto nummer vier en enthousiast springt Finnian weer naar me toe.

Op foto vijf heeft Neala jeuk en op foto zes probeer ik een andere hoek en verdwijnen de oliebollen uit beeld. Foto zeven laat zien dat Cooper geen zin meer heeft en als ik tenslotte opnieuw begin voor foto acht en enthousiast met mijn arm zwaai levert dat een foto op met alleen de oliebollen en de champagne. Enfin, het was uiteindelijke de twaalfde foto die zo’n beetje aan de verwachtingen voldeed. Ze hadden alleen wel wat vrolijker mogen kijken!

Dan krijg je de prachtige foto’s buiten; rondscharrelende honden tegen een schitterende  achtergrond, steevast vertonen die een uitgebreide voorgrond van grasland met heel in de verte een stipje. Hoe kan dat nou? Inzoomen dan maar. Alleen dan is het moment voorbij en het plaatje weer anders.

Een filmpje maken is nog leuker! In de tuin, in het zonnetje en gòh wat liggen die honden lekker te spelen. Even de camera pakken. Ik sluip naar binnen zonder naar ze te kijken en já hoor, als ik buiten kom zitten ze klaar, netjes op een rijtje en kijken me afwachtend aan alsof ze op de foto moeten.

Anna

12 februari 2008