Communicatie

Honden kunnen niet praten, dat is algemeen bekend, maar soms

vraag ik mij af of hun manier van communicatie niet vele malen beter is dan wat wij mensen ervan bakken.De meeste signalen zijn algemeen bekend, staart omhoog, staart tussen de poten, nekharen omhoog en de meer hoorbare signalen zoals blaffen en grommen. Het kan allemaal echter nog veel subtieler, maar ook veel directer dan in de mensenwereld. Geen eindeloos overleg of vastgelopen vergaderingen, maar gewoon “dit is wat ik wil, discussie gesloten!”

 Cooper is er meester in! Het kost ons soms wat tijd om er achter te komen wat ze nu eigenlijk bedoelt, maar Neala begrijpt het feilloos. Eén van Coopers meest irritante gewoontes is dat ze op beschaafde wijze Neala van haar etensbak af weet te werken. Zelf schrokt ze haar bakje in rap tempo leeg, laat vervolgens een luidruchtige boer en doet dan net of ze tevreden wegloopt. Neala eet rustig, flegmatiek en wat kieskeurig. Sommige brokjes zijn niet zo lekker, dus die legt ze naast haar bak. Cooper wacht aan de rand van de keuken op een gelegenheid om die versmade losse stukjes weg te snaaien. Nu wil het geval dat Neala soms haar hele bak leeg eet en er dus voor Cooper niets meer overschiet. Daar nu, heeft de dame het volgende op gevonden; ze gaat vlak naast Neala staan en staart met vaste blik naar de voerbak. Neala aarzelt wat, eet nog een paar lusteloze hapjes, doet wat stapjes achteruit en trekt zich vervolgens terug uit de keuken. Cooper wordt snel dik en dat verbaast me niets.

 Andere signalen die over en weer gaan betreffen spelen, uitgaan en de plek van de ander inpikken. Aangezien Cooper in rangorde hoger staat dan Neala (en dat voor zo’n klein hondje!) deelt zij de lakens uit. Wanneer er gespeeld moet worden terwijl Neala slaapt of gewoon geen zin heeft, slaakt Cooper wat klagerige kreuntjes en observeert haar speelmaatje in spé met strakke blik. Zuchtend (in de mensenwereld) komt Neala overeind en sukkelt gelaten de tuin in.  Wanneer Cooper op de bank wil liggen, juist op de plek waar Neala ligt, dan perst ze zich er eerst naast, rommelt wat rond, deelt wat duwen uit en springt vervolgens naar beneden. De boodschap is duidelijk: ook Neala springt van de bank en dan is het “opgestaan plaats vergaan”.  Het aan de mensenwereld doorgeven dat ze uitwil laat Cooper aan Neala over. Ze wordt wakker gemaakt van de bank gejaagd en met welhaast onzichtbare druk naar mij toegedrongen. Daar gaat ze braaf voor me zitten en kijkt mij met haar grote treurige Border Collie ogen aan. “Cooper vindt dat het weer tijd is om uit te gaan!”

Het ergste voorbeeld (althans voor mij) van iemand voor je karretje spannen is wanneer Cooper tijdens vakanties of weekendjes weg bij mij op bed aan het voeteneind slaapt.Uiteraard gaat er weer een ritueel aan vooraf; beide honden krijgen ’s avonds hun snoepje, waarna Neala als een speer bij mijn stoel gaat staan. Ik denk wel dat die stoel van mij is, maar dat verbeeld ik mij natuurlijk maar. Na een vragende blik naar mij springt ze erop en installeert zich voor de nacht. Cooper blijft op de bank zitten wachten tot ik stiekem op mijn been klop. Dan stormt  ze de slaapkamer binnen, verricht wat graafwerk en ook zij krult zich in elkaar en valt in slaap. Net als ik, na wat geduw en getrek aan de dekens om mijn eigen plek veilig te stellen.

De volgende ochtend… (echt waar, ik heb mij een keer slapend gehouden om te controleren dat, wat ik dacht dat er gebeurde ook echt het geval was!) Cooper vindt dat het tijd wordt om op te staan. Zij weet dat ik het daar waarschijnlijk niet mee eens ben. Ja hoor eens, ’t is weekend of vakantie zelfs. Dus ze springt heel voorzichtig en bijna geruisloos van het bed en trippelt op de toppen van haar nageltjes naar Neala’s stoel. Wat daar precies gebeurt kan ik niet zien vanuit mijn bed. In elk geval worden de signalen zeer zachtjes doorgegeven, want ik hoor niets. Mijn eerstvolgende waarneming is dat Neala gedwee komt aansjokken met een Cooper in haar kielzog die als een echt regelneefje om haar heen probeert te kijken. Gehoorzaam neemt Neala een aanloop en springt met vier poten tegelijk bovenop mijn buik. Bhàm! En ik zeg precies wat Cooper dus niet wilde horen: “Oh Neala, ga weg, het is nog veel te vroeg!”

Ik ben benieuwd of de komst van Finnian de verhoudingen en signalen compleet in de war gaat gooien. Wij gaan nog een boeiende tijd tegemoet!

Anna

22 november 2007