Waarom eigenlijk?

Je hebt van die momenten, ’s avonds laat, in de regen, als je naar bed wil, dat je je afvraagt waarom je ooit verzonnen had, dat het leuk was om honden te hebben. Het water druipt gestaag uit je haar, de honden snuffelen doelloos rond en doen niet waarvoor ze buiten zijn en in de tussentijd vormt zich een kunstig lederen breiwerk van de riemen tussen en om je benen. “Wat zijn we allemaal aan het doen? Kom op, poepen en plassen.. ik wil naar bed!”

Naast geïrriteerd, wil ik op zulke momenten ook nog wel eens in een filosofische bui raken. Wanneer ik zó nat ben dat natter niet kan, wanneer de hoop op een snel rondje en vlug je warme bed in vervlogen is, dan vraag ik me wel eens af hoe ik zover gekomen ben…

Een aantal jaren geleden begon het allemaal met Cooper. Ik wilde gewoon een hondje om lekker mee te wandelen en leuke dingen mee te kunnen doen. Iemand die blij is als je thuis komt en je gezelschap houdt tijdens het wandelen. Cooper kwam en wondt een ieder om haar pink. Ze kwam met veel weg, maar omdat ze snel zindelijk was, ben je geneigd andere dingen te vergeten. Van honden trainen had ik geen kaas gegeten en ik ging dus op zoek naar een cursus of hondenschool. Al zoekend stuitte ik op een website, waar men het had over hondentraining om schapen te drijven. Vaag daagde er iets. Ik had dat eens gezien, als tiener, en ik had het geweldig gevonden. Het was mij direct duidelijk; met Cooper ging ik schapendrijven. Er zijn van die dingen, waar je niet lang over na hoeft te denken! Een nieuwe speurtocht via internet en telefoon bracht mij op de plek waar ik nog steeds train. Gelukkig niet exclusief voor Border Collies. En met mijn vier en een halve maand oude kleine zwarte hondje toog ik aan het werk. Ik vond het geweldig en bleef het geweldig vinden! Cooper echter was het al eerder zat. Om mij heen kijkend zag ik honden die gefocust bleven, geen genoeg konden krijgen van de schapen. En wat later viel het mij op, dat niemand zo hard achter schapen aan bleef hollen als ik, enthousiast roepend naar een elders rondsnuffelend hondje. Wat Cooper wel prachtig vond, en nog steeds, is heel hard op de schapen afrennen, ze is meester in de “single” en achtervolgt het afgescheiden schaap tot de andere kant van het veld. Maar op een gegeven moment moest ik constateren dat er geen vooruitgang meer in zat.

En dan… wil je dus een Border Collie! En zo ging ik op zoek en vond Neala. Familieleden, die gewend waren aan Cooper en haar enthousiasme, vonden Neala raar. Neala vindt snoep niet zo interessant, is door visite niet zo geboeid en gaat bij drukte het liefst in haar bench liggen. Maar ik ontdekte wat het is om te trainen met een Border Collie. Wat een verschil! Neala’s aandacht is voor de schapen (misschien een beetje veel) ze maakt de bewegingen die ik zo bewonder en heeft de instincten en toont de initiatieven die horen bij een werkhond. Daar kun je geen genoeg van krijgen en wat gebeurt er dan? Dan wil je nòg een Border Collie! Waarom eigenlijk? Het is niet zo dat ik met Neala ontevreden ben, maar gewoon, om weer overnieuw te kunnen beginnen. Nog eens kunnen zien hoe zo’n hondje zich ontwikkelt en fouten die ik met Neala gemaakt hebt dit maal proberen te vermijden (en dan weer nieuwe andere fouten maken!).

En als je op zo’n regenachtige avond buitenloopt met drie honden en een onontwarbare kluwen riemen om je benen, dan vraag je je wel eens af waarom eigenlijk? Ik had alles met twee honden goed onder controle, had nog jaren trainwerk met Neala voor de boeg, en werd door Cooper dag in dag uit enthousiast begroet. Waarom dan Finnian?

Omdat ik weet dat er dagen komen, dat ik Neala na een goede training of het lopen van een mooi parcours aan een paal vastleg, en dat ik daarna met Finnian het veld opstap en hem een pracht outrun zie maken. Ik weet dat die dagen de zon schijnt en dat ik thuis enthousiast door Cooper word opgewacht. En voor mij betekenen dat soort dagen het opperste geluk. Daarom dus…

Dat wetende zal Finnian misschien ook niet de laatste zijn!

Anna

29 januari 2008