Pffft! Werktest

Wanneer je ooit eens het vage idee door je hoofd voelt spelen over nestjes, puppies en dat dat eigenlijk best een keertje leuk zou zijn, dan heb je vanaf dat moment voldoende werk om je maanden van de straat te houden. Het overkwam mij vanaf het moment dat Neala een pup was en ik de vraag kreeg of ik haar zou laten steriliseren. Zonder nadenken hoorde ik mijzelf zeggen: “Nee, nee, want ik wil wel een keer een nestje met haar.” In de loop van de anderhalf jaar die volgde bleek dat ik heel veel niet wist, nooit had vermoed en snel bij moest leren. Wil je puppies met een stamboom? “Ja”, dacht ik, en dan blijkt dat je in Nederland woont en je hond een Belgische stamboom heeft. De hond moet een ogentest ondergaan en een heuptest. En wat ga je dan als eerste doen? Laten overschrijven naar het Nederlandse stamboek, of eerst kijken of ogen en heupen in orde zijn. Want wanneer dat niet het geval is, hoeft ze niet te worden overgeschreven. Je begint immers geen nestje met een hond die niet in orde is. Dan blijkt dat de oog- en heupentest niet officieel is voordat ze naar het Nederlandse stamboek is overgeschreven. Een typische kip/ei situatie.

Volgende vraag… hoe kom je nu aan een reu? En waar moet je dan opletten? Van verschillende kanten werden reuen aangeboden. Hoe zit dat met dekgeld of de eerste keus uit het nest?

Andere kwestie… Als Neala naar het Nederlandse stamboek wordt overgeschreven, fluitje van een cent, maar er gaat wel een paar maanden overheen, dan zal ze worden gechipt. Vertwijfeld bedenk ik mij dat ik haar al heb laten chippen. Dat had ik dus niet moeten doen, maar ik moest wel, anders kon ik haar niet verzekeren! Nog een kip en een ei.

Dan valt de term ISDS registratie en ik laat me uitleggen wat dat inhoudt. Nog éénmaal bestaat de mogelijkheid om in Nederland je hond die registratie te laten krijgen door hem te laten zien wat hij met schapen kan! De datum staat nog niet vast, maar waarschijnlijk wordt dat dan iets na de periode dat ik vaag in mijn hoofd had Neala te laten dekken. Weliswaar geen kip of ei, maar toch een dilemma. De tijd wordt te krap en ik wordt er zenuwachtig van. Helemaal verkeerd natuurlijk. Ik neem dus wat beslissingen en inmiddels hebben wij dan.

Een hond met onoffiëel goede ogen en heupen.

Een hond met een Belgische stamboom, maar een Nederlandse chip.

Een eigen reu.

Een inschrijvingsformulier voor de ISDS werktest.

Die vul ik in en dan kom ik erachter dat Neala’s beide ouders en alle vier de grootouders geregistreerd staan bij de International Sheep Dog Society. Mijn motivatie om Neala deze voorouderlijke registratie ook te laten overnemen groeit. In mijn hoofd wordt het bijna het hoogst haalbare en heel zorgvuldig lever ik al het vereiste papierwerk in.

Ze moet het op haar slofjes kunnen halen, wordt mij verzekerd. Niets om je druk over te maken. Wanneer je hond belangstelling heeft voor schapen slaagt ze gewoon! Nou dat heeft Neala in overvloed, dus ik verlies geen minuut slaap tot de nacht voor de grote dag natuurlijk.

Ik sta vroeg op en laat de honden vast een rondje lopen. Het is steenkoud, maar prachtig weer, en de dag heeft alles in zich om een mooie dag te worden.

En dan komen we op het veld aan en blijkt opeens alles anders! Ditmaal, zo wordt mij verteld, zullen de eisen van de Ierse keurmeester wat hoger liggen. Véél hoger eigenlijk. Voor beginnende honden bijna niet te doen! Een outrun van honderd meter om twintig schapen op te halen (er liggen greppeltjes in het veld) drive, shed en de schapen weer terug naar de opzetpen. Je mag je inschrijving nog terugtrekken, wordt er gezegd. Als een jojo voel ik mijn hart naar mijn laarzen zakken, een paar keer terug stuiteren om tenslotte als een steen op mijn maag te blijven liggen. Even kan ik alle vrolijkheid om mij heen niet goed verdragen en we trekken ons terug, Neala en ik. Wat nu? Dit kunnen we helemaal niet. Neala kan prima schapen ophalen, maar 100 meter ? En schapen voor me uitdrijven, zonder er omheen te gaan? Scheiden? Op mijn hurken zit ik naast Neala en aai haar over de kop. “Wat zullen we doen, zullen we maar naar huis gaan?” vraag ik. Maar Neala heeft geen tijd, ze moet de schapen achter het hek in de gaten houden.

Ik kom een bekende tegen; “Zit er een outrun op?” vraagt hij.

“Ja,” ik haal mijn schouders op, “dertig, veertig meter!”

“Gewoon meedoen!” roept hij.

Ik loop weer naar Neala. Ze kijkt naar me op, piept zachtjes en hervat haar observatie van de schapen. Ik haal diep adem; we gaan gewoon meedoen! Ik heb vertrouwen in Neala!

Het moment dat we het veld oplopen gaat wat aan me voorbij, maar ik heb met open mond naar Neala’s outrun staan kijken. 100 meter , zonder crossen! En even later staan er twintig schapen voor mijn neus. Wat een hond! Wat we verder met ze hebben gedaan staat me ook niet meer zo helder voor de geest, maar Neala heeft haar werktest gehaald! En later begreep ik dat de keurmeester behoorlijk onder de indruk was. Van de hond…

Anna

17 maart 2008